حاجی گمانی اهل و ساکن نگر بوده است.این تنها شعری هست که سروده است و داستان سفر حج خود را بصورت شعر بلوچی بیان کرده است.

***در ضمن این شعر به صورت ترانه در آمده است بزودی بروری سایت قرار خواهد گرفت.

کسانی که مایلند می توانند  در ترجمه فارسی این ما را یاری کنند.در ضمن با نام مترجم در این سایت درج خواهد شد.متن ترجمه فارسی خود را می توانید در قسمت «تماس با ما »یا « نظرات »یا «ایمیل »بفرستید  .

  مَن اَول بَ نام یَزدان خالقا یاد اَکَنان

                                        دین و دُرگالِن مُحمد سَرورِ علم اَکَنان

            فَد غَفور و فَد رَحیمی صاحبی عَدل اَکنی

                                       اِته خَلقَی رِزق رَسانی عالَمی روزی دَهی

            اَهَمودا کِه هِچِ نِستِن و کَسا نِستَن تَوان

                                      لا شَریکن مِهربانی بَ جَمیعن اُمَتان

            بَندگی چونا نَزانتُن کِه اَنَزانتُ خَیر و شَران 

                                   راستَغِن راهان گُم اَکَنت بَ حِصار و سَحتَهان

           آ کِه بَدبَختُ و حَقیرن بار گِران چو صِرَفا

                                    گِیفتی گو لَحرِن زُوانا مارِ دَنتان آهَنی

           آ کِه نِکبَختُ و سَخیَن داشتَغِش ایمان فَدی

                                  روچِ پَنچ وَحدی نماز و زوُرتَغِش رَه شَریعَتی

            اَ فَدی مالا زکات و دادَغِش نان زیادَهی

                                     سادکَغ جاگاهِ پَ اِشان دَر مِیان جَنَتا

           آف اَ حوضا کوثَریا ساچُ و توهیَ بُنا

                                    دَر بَهِشتا حور اَکااَنت گو نِکوکارِ کَسا

            گیوَهی زُلفُن اَرندَنت سیب وُ فَشبوئِن گُلان

                                     اُلَحی شاران اَپوشَنت آحَریر دوچِن گُدان

            زُورتَغِش رَبَی گِروخان روخَ اَبَشی کُوکُران

                       چاردَهی ماهَنت کِ دِرخشَنت بَ تُهار ماهِن شَفان

            بیائِت أؤ بُرادان مِنیان أؤ نَزونتِن ناشِران

                                  دِل پَ اِ دُنیا مَبَندِت فَش و سارتِن سائغان

            دَهر کِ گو نوحا نَ أؤشتاد آدَم و مادَن حَوا

                                     گو سُلیمان تَحتِ روکِن هَمچو بازِ دُلدُلا

           کارچ سَرن جُدکُ و حَصارِ کِیلغُ و جانگِن بَزِن

                                      رَتَهِن بوفُ و مَزَن دُر جَنُ و بَچ تَنگُون 

            اَ فَدی لانکِ بَراقِن تِغُ و پُلِن اِسپَران

                                    ِاشتَغِنتان سَر جَمیعا بَ دِلِ مولانَغِن

           لانکا بَستَغ گو رَزانُ و رَه لَپاشِن کُن گُران

                                   دِ مان دادَغ کَعبَتُ الله مَن بَ فَشِن ساحَتِن

           گُر و زُهدایی پَتان و فارس و شاها گَستَغان

                                    خَسته ای و مَندَهیا مَن بَ لَهسا رَفتَغان

           مَن گو لَهسایی اَمُلان یَک بُسِ بَ مَنتَغان

                                  اَز سَرِ شَف دَرسَ اَوانَنت دَر سَحر ذِکر اَکَننت

            هِچ بَرِ اَمُلِن قُرآنَی وانَغا غافل نَیَنت

                                  سَمبؤ جؤدِش غَنیئَنت صالحُ و مؤمِن دِلَنت  

            جِی مَنِی بَنگی دو رَنگان سَیلان اَجُونان کُؤدَغ

                                  چادُر و هیرتِن گِلمان مَی دِلِش گُلزار کُؤدَغ

            دیدَغان خانَه خُدایی تَحتُ و بُراهِمی مَکان

                              گِفتَغان هَفت بَر طَوافُ و شُکران اَ شاها کُؤدَغ 

            سِرِ بی چونُ و چِرائِنت کِ اَنَزانتِش کَس دِغَر

                                  کارِ لَحبَخش سُلیمانَنتُ و داودی هُنَر